ظاهر

پاسخ:
ولی من هنوز نفهمیدم که چرا خوش به حالم؟! :))

پاسخ:
آهان! اون که آره :))

پاسخ:
چقدر رک :)) حالا اینقدرام بد نیست دیگه. 

پاسخ:
آره. اما خیابون‌های تهران خیلیاش دوچرخه‌خور نیست. یعنی نمیشه با دوچرخه واردش شد. دوچرخه محدودیت سرعت داره و توی این خیابونا (مثلا ولیعصر، کارگر جنوبی، انقلاب و دزاشیب و باهنر و امثالهم) بسیار خطرناکه. 

پاسخ:
:))))

پاسخ:
می‌دونم که خیلی از خیابونای اینجا دوچرخه‌خور نیست ولی خب، لنگه کفش توی بیابون غنیمته :))

پاسخ:
این گواهی و اینا، مسخره‌بازیه. این همه تصادف داریم، همشون هم گواهی دارن! آدم هست چندین‌ساله بدون گواهی می‌رونه، یه‌دونه تصادف هم نداشته. 

پاسخ:
رانندگی یه مقوله‌ی مهارتیه. فکر کنید فردا یه قانون بنویسن که همه‌ی مکانیک‌ها باید فلان آزمون تشریحی (!) و تستی (!) رو بدن و نمره قبولی بگیرن، وگرنه باید تعطیل کنن. آیا این یعنی کسی که مدرک رو نداره مکانیک خوبی نیست؟ و لزوماً کسی که مدرک رو داره، مکانیک خوبیه؟ 

پاسخ:
همه‌ی آدم‌ها این دستورالعمل‌ها رو اجرا کردن که گواهی گرفتن. آیا یاد گرفته بودن و بلد بودن؟ جلوی تصادفات گرفته شد؟ مگه ریاضیه که بگیم دو دوتا چهارتا؟ این کار عملیه. به مهارت مربوطه، نه به حفظیات. اینکه کجا نیاز به راهنما داره و کجا راهنما اهمیتی نداره، با تشخیص فرد هست. نه با قواعد کتابی. اینکه کجا کمربند مهمه و کجا کمربند الکیه، با تشخیص راننده‌ست نه با قاعده‌های کتاب. وسط یک موقعیت خطرناک، اون مهارت فرده که می‌تونه کمکش کنه، نه اون دستورالعمل‌های خشکِ مسخره که هیچ ارزشی نداره و هرکی خودش می‌تونه در مواقع نیاز تشخیصشون بده. می‌دونم که منظورمو متوجه نمیشید. :)) رانندگی واقعی رو دریابید. این رانندگی کتابی، فقط وسواس میاره و آخرش هم دور و اطراف ماشین همش مالیده به در و دیوار، چرا؟ چون دنبال راهنما و فاصله‌ی مطمئنه و سرعت متوسط می‌گشت :)) والا خب :)) این رانندگی کتابی، چجور رانندگی‌ایه آخه :دی