ظاهر

فرق است میان غرق شدن کشتی‌های آدمیزاد و غرق شدن خودش. دومی بسی ویرانگرتر از اولی‌ست. کشنده‌تر. زجردهنده‌تر. تدریجی‌تر. اما همیشه، همه اولی را دیده‌اند و دومی را، خواه یا ناخواه، ندیده یا نادیده گرفته‌اند. که اگر ما، به جان و وجود آدمی بیش از کشتی‌هایش توجه می‌کردیم، و برای غرق‌شدگانِ ناتوان، دستاویزی می‌ساختیم، یقیناً دنیای گلستان‌گونه‌ای می‌داشتیم. همه‌ی دردها از آنجایی آغاز شد که کشتی‌ها اصالت یافتند ولی وجود انسان، ندید گرفته شد.

+ بچسبد به ماجراهای «سین الف راء»، «۲۴۲۱» و «تابستان و خلخاله».